Kecak wyewoluował ze starożytnego balijskiego rytuału transowego o nazwie Sanghyang, wykonywanego w celu zaproszenia boskich duchów do ciał tancerzy, często w celu odpędzenia zła lub uzdrowienia społeczności.
Wsparcie
Opcje płatności
Taniec ognia Kecak to hipnotyzujący balijski spektakl, który powstał na początku lat 30. XX wieku dzięki współpracy balijskiego tancerza Wayana Limbaka i niemieckiego artysty Waltera Spiesa. Czerpiąc inspirację ze starożytnego rytuału transu Sanghyang, podczas którego wieśniacy śpiewali, aby odpędzić złe duchy, twórcy wpletli w taniec dramatyczne elementy z hinduskiego eposu Ramayana.
W przeciwieństwie do tradycyjnych tańców, Kecak jest wykonywany przez chór mężczyzn z gołą klatą, skandujących "cak" w hipnotycznym rytmie, bez instrumentów muzycznych. Okrągła formacja spektaklu, transowa energia i ogniste wizualizacje sprawiły, że stał się on ikonicznym symbolem balijskiej kultury, który łączy mitologię, duchowość i spektakl w jednym niezapomnianym wydarzeniu.
Taniec ognia Kecak został opracowany w latach 30. XX wieku przez balijskiego tancerza Wayana Limbaka i niemieckiego artystę Waltera Spiesa, łącząc rytuał, opowieści i dramat teatralny.
Inspiracją był rytuał transowy Sanghyang, święta balijska praktyka mająca na celu przyciągnięcie duchowej ochrony i rozproszenie zła poprzez masowe śpiewy.
Taniec przedstawia sceny z Ramajany, koncentrując się na walce księcia Ramy o uratowanie swojej żony Sity przed królem demonów Rawaną, z Hanomanem, małpim go,dem odgrywającym kluczową rolę.
Ogień symbolizuje oczyszczenie i duchową ochronę, osiągając punkt kulminacyjny, gdy Hanoman przeskakuje przez płomienie, aby uratować Sitę i pokonać zło.
Elementy transu wywodzą się z Sanghyang, gdzie uważa się, że wykonawcy są opętani przez siły duchowe, co wzmacnia rytualną energię i autentyczność spektaklu.
Krąg śpiewających mężczyzn symbolizuje jedność, ochronę i wspólną energię potrzebną do odpędzania złych duchów - praktyka ta wywodzi się ze starożytnych balijskich rytuałów.
Krąg śpiewających mężczyzn symbolizuje jedność, ochronę i wspólną energię potrzebną do odpędzania złych duchów - praktyka ta wywodzi się ze starożytnych balijskich rytuałów.
Kultowe miejsca, takie jak świątynia Uluwatu i Tanah Lot, oferują dramatyczne tła - zachodzące klify lub skały rozbijane przez fale - które wzmacniają mityczną i duchową atmosferę tańca.
W przeciwieństwie do ozdobnych tańców z kostiumami i instrumentami, Kecak charakteryzuje się masowym śpiewem, transem i ogniem, łącząc rytuał i opowieści na arenie pod gołym niebem.
Choć przystosowany do celów turystycznych, jego korzenie pozostają głęboko duchowe, zachowując elementy starożytnych balijskich rytuałów, rytuałów ochronnych i wspólnej modlitwy.
Do najbardziej znanych miejsc należą świątynia Uluwatu, Tanah Lot, Pura Dalem Ubud i GWK Cultural Park, z których każde oferuje odwiedzającym wyjątkową scenerię i atmosferę.
Tak, dramatyczne dźwięki Kecak, wspólna energia i zachody słońca pomogły ukształtować reputację Bali jako wyspy egzotycznej duchowości i tętniącej życiem kultury.
